Aafke in Nepal: december 2010

Namasté!!

Hier zit ik dan in de luchthaven... Te wachten op mijn vlucht naar Munchen! Wat een opluchting dat ik hier vannacht al weg geraak! (14 uren wachten is echt wel lang :p) Ik moet nog tien uur wachten tot mijn volgende vlucht, dus ik nam even de tijd mijn laatste blog bericht over mijn laatste twee weken in Nepal met jullie te delen :)!

Mijn laatste twee weken in Nepal zijn echt voorbij gevlogen! De uren en dagen waren me te snel af. Er moest nog zoveel gebeuren in die laatste weken en dagen dat ik er amper besef van heb :)!

Ik ben er twee dagen met Bishal op uit getrokken. Hij heeft me super mooie, niet (minder) toeristische plaatsjes in Nepal laten zien… Zoals Gaudari, Ganeswor, … Een botanische tuin, mooie tempels, … We hebben echt gezellige dagen gehad samen! Hij is in die laatste twee weken een super goeie vriend geworden!

Verder heb ik de overige twee weken nog in het centrum gewerkt… Ik was zo blij de kindjes uit mijn klasje terug te zien. Hun lachje en hun positieve ingesteldheid maakten mijn dag keer op keer nog mooier dan hij al was!
Ik ook nog één en het ander af te werken in het centrum… Een presentatie geven over Occupational therapy with CP children, spalkjes maken, … En mijn laatste drie dagen kwam de dokter mij vragen of ik een nieuw soort spalk kon helpen maken. Een actieve spalk (waarin je kan bewegen) die bij ons al langer gebruikt wordt maar daar in het centrum nog niet. Ik vertelde hem dat ik over drie dagen naar huis vertrok en zijn antwoord was: “Please, can you help us, you can be the founder of the active splint then as well” Kan je daar nu nee op zeggen :p?
Dus het zijn een super drukke laatste twee weken geweest. Wist soms niet waar mijn hoofd stond. Langs de ene kant een beetje jammer dat ik niet op het gemak heb kunnen afscheid nemen maar langs de andere kant ook super leuk en nog een extra uitdaging.
Het afscheid in het centrum viel wat zwaar… Iedereen was super lief! Ik heb van alles gekregen van iedereen. Ik heb zelfs tika op mijn voorhoofd gehad van alle kindjes uit mijn klasje, ook van de juf + een bloemenkrans :)! De laatste dag dat ik in ‘mijn’ klasje stond heb ik een grote taart gekocht en hebben we een feestje gebouwd, gezongen, gedanst en gelachen. Een super gezellige namiddag!
Toen ik de vrijdag echt definitief afscheid nam van iedereen zijn er wel wat traantjes gevloeid! Al die mensen en kindjes zijn zo lief. Ze hebben echt een groot en warm hart, die Nepalezen!

Suresh en Bimal, de projectleider en de CEO van het centrum...

'Mijn' klasje en zeven kindjes

Supporna geeft me tika ...

De taart aansnijden :)

Sumina na het eten van taart :p

Ranjeet :)! Super schattig ventje!

Dé zaterdag naderde en ik leek nog steeds niet te beseffen dat ik de 18^de december zou vertrekken. Het drong niet tot me door tot ik deze namiddag mijn valies aan het maken was… Ik dacht constant: “Ma alle, waarom moet ik hier nu weg?” Maar mijn valies maken en afscheid nemen van de familie waar ik drie maanden bij geleefd had deed mijne euro (Nepalese rupie :p) vallen… Ik moest echt vertrekken, en wel binnen een paar uur…
De hele familie heeft me uitgezwaaid… Toen kleine James riep: “Byeeee Aafke didi” (didi betekent zus in het Nederlands) brak mijn hart. Liters tranen zijn er gevloeid! Ik had het echt moeilijk om te vertrekken uit Nepal.
Maar toen zei Bishal in de luchthaven: “This is not goodbye my dear! See you!” Dat had ik echt nodig om met een goed gevoel te kunnen vertrekken! :)

Ik heb een super mooie, onvergetelijke drie maanden beleefd hier. Het gevoel is heel moeilijk te beschrijven in woorden. Maar ik heb fantastische mensen en een ongelofelijk prachtige natuur mogen leren kennen. En het mooiste van al was dat ik drie maanden deel heb mogen uitmaken van een oh zo mooie en warme cultuur! Onvergetelijk! Ik ben mijn familie, het CP centrum waar ik gewerkt heb, de mensen in Chautara, … zo dankbaar! Eén voor één hebben ze me in hun armen genomen en voor me gezorgd, me gesteund in alles wat ik deed. Ze waren er echt letterlijk op ieder moment van de dag voor me! Ik ben hen echt mega dankbaar en zal nooit vergeten wat ze allemaal voor me gedaan hebben! :)

Ik ben niet alleen de Nepalezen dankbaar maar ook iedereen die me vanuit België gesteund heeft, zowel vóór als tijdens de voorbije drie maanden. Zonder jullie had ik dit mooie avontuur nooit kunnen beleven! Thanks :)!

Lieve groetjes

Aafke

Namasté!

Mijn tijd in Chautara zit erop… Een fantastische, onvergetelijke ervaring!

Zes dagen op zeven trokken Jeevan en ik erop uit om CP kinderen thuis te gaan bezoeken en therapie te geven. Soms wandelden we een half uur, drie uur of soms zelfs eens vijf uur lang om een kindje te bezoeken. Maar ik heb van ieder uur genoten! Zo een prachtige streek… Bergen, uitzicht op Himalaya gebergte, rijstvelden, jungle, … Een onbeschrijfelijk mooie natuur! Zie foto’s :)!

De huisbezoeken zelf waren ook heel leuk altijd! Ik hou echt van de kinderen, ze lachen altijd en zijn zo positief ingesteld! Het geeft dan ook een super leuk en goed gevoel als je iets kan doen voor hen of voor de ouders. Voor één kindje hebben we een aangepaste stoel en tafel (op maat van het kindje) laten maken zodat het niet de hele dag op de grond moest liggen, op die manier kan hij ook vanalles zien en vanalles doen met zijn handjes. Een ander kindje had moeite met eten. Als de mama het probeerde te voeden sloeg hij steeds zijn hoofdje achteruit. Ik toonde haar een mogelijke voedingspositie en het lukte daarna veel beter en het was veel makkelijker voor de mama. Voor nog een ander kindje hebben we een plaats gezocht in een schooltje in de buurt zodat het kon spelen en leren tussen de andere kindjes. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Dat was het mooie aan de job…
Het was ook vaak heel emotioneel. Als het kindje er bijvoorbeeld zo erg aan toe was dat je haar bijna niet kon of mocht aanraken, geen contact kon maken ermee, … Er is me één meisje van 14 bijgebleven. Ze lag al 14 jaar gewoon op de harde grond, in éénzelfde positie. Met de ergste lichamelijke misvormingen als gevolg natuurlijk. Ook mentaal was het meisje er zeer erg aan toe. Er was geen communicatie of zelfs geen oogcontact mogelijk. De ouders lieten hun meisje gewoon de hele dag liggen en gaven het soms eens eten. Ze hadden ooit tegen Jeevan gezegd: “we wachten tot ze sterft, want ze staat onze vooruitgang in de weg!”. Mijn eerste reactie was: “hoe kunnen ouders dit in godsnaam zeggen?”. Maar ze bleken heel arm te zijn en heel veel te moeten werken om rond te komen. Ergens, heel ver weg, kan ik wel begrip opbrengen voor die reactie. Maar je kan je kind wel liefde geven, ook al ben je arm! Dit zijn dingen die ik echt nooit meer zal vergeten!

Naast de huisbezoeken heb ik nog 1001 super mooie momenten beleefd in en rond Chautara!
Op de weg terug naar huis na een huisbezoek heb ik bijvoorbeeld een Bungee Jump gedaan van een 160m hoge brug (de tweede hoogste bungee jump in de wereld). ZALIG! De adrenaline stroomt door je lijf als je van die brug springt :)! Genieten!
We zijn ook de grens met China gaan bezoeken in Tatopani. Het was letterlijk een brug met een gigantische toegangspoort tot China. Durfden we over de helft van die brug komen (dus op Chinees grondgebied) kwamen politieagenten met een stok achter ons lopen! We mochten ook geen foto’s nemen van werkelijk niets die op Chinees grondgebied stond! Die Chinezen zijn echt zotten :p!

Verder in Chautara zelf heb ik twee lokale festivalletjes mogen meemaken! Eentje om de goden te eren en een ander om de gestorven vaders te eren. Er werd echt muziek gemaakt, gezongen en gedanst in de straten! Zo’n leuke en gezellige sfeer!
Daarnaast ben ik ook samen met Jeevan en zijn familie naar een feest mogen gaan van een meisje die voor de eerste keer haar menstruatie had gehad. De eerste keer dat een meisje in Chautara menstrueert moet ze 12 dagen opgesloten worden in een donkere kamer, mag ze geen contact hebben met mannen en mag ze niet buiten komen. Na die twaalf dagen wordt er een groot feest georganiseerd ervoor met veel eten en veel mensen en het meisje zelf krijgt cadeautjes. Vond ik echt super leuk om eens mee te maken :)!

De avonden waren nog het gezelligst van al denk ik, gedurende die 16 dagen! Op de eerste avond vroeg ik aan Jeevan of hij me een plaats kon tonen waar ik lekkere Dal Bhat kon eten. Hij toonde mij het huisje naast mijn guesthouse. Ik kan het moelijk omschrijven maar het was een plaatsje met één tafel in en wat banken er rond. De eerste avond dat ik er heen ging zaten er een viertal Nepalese jongens. Die wonder boven wonder iets van engels spraken! Het waren jonge gasten die voor een lange periode ergens bleven en les engels gaven in de lokale schooltjes en daarna weer naar een ander district vertrokken om dat datzelfde daar te doen. Daarnaast waren er nog amaa en bouba (mama en papa in het nepalees) die het lekkere eten maakten. Zo’n super lieve mensen, niet normaal. Amaa was echt een mama voor mij! Ik had op een avond super koud en ze zag dat en ze deed haar grote sjaal af en ze wikkelde hem helemaal rond mij! Of een ander voorbeeldje: haar kinderen aten ook soms bij ons, en zij kregen vlees. Wij moesten daarvoor iets bijbetalen. Dus namen we meestal geen vlees. Maar iedere keer als ze haar kinderen vlees kwam geven, kwam ze mij ook stiekem en vlug wat brokjes geven :)! Super lief!

Ik had het echt moeilijk om afscheid te nemen van iedereen. Ook al was ik hier maar 16 dagen, het was een redelijk emotioneel afscheid :)! Ik ga hen allemaal keihard missen!

Nu terug in Kathmandu, thuis! De warme douche en een normaal toilet zijn een zaligheid :p! (Wat zal dat niet geven als ik thuiskom :) ) Nu volgen nog een kleine twee weekjes werken in het centrum (wat zal ik blij zijn als ik de kindjes allemaal terug zie), nog wat dingen bezoeken en nog een paar feestjes. Den 18de december zal er sneller zijn dan verwacht!

Tot binnenkort!

Lieve groetjes

Aafke

Hieronder nog wat foto's van de laatste week in Chautara